Zipline adventure

Door de jungle met een kabel van ruim 900 meter. Het klonk zo spectaculair dat wij zoiets hadden van, dat moeten wij ook maar eens gaan doen.

Tussen half tien en tien uur werden we door het "skyadventure" bedrijf opgehaald bij ons guesthouse. De weg er naar toe was ongeveer 1,5 rijden. Waar ik eigenlijk niet aan had gedacht is dat ik in de bergen nogal is misselijk word dus eigenlijk medicijnen had moeten innemen. Na een paar keer gezegd te hebben tegen Nick dat we onze medicijnen beter in onze handbagage konden doen, just in case, was hij dat helemaal vergeten. Maar dus de rit, die ging redelijk goed totdat we de bergen bereikten. Al snel werd ik kots en kots misselijk en heb ik alles weg moeten slikken om maar niet te hoeven braken. Wat vervolgens leidde tot de verkeerde ademhaling waardoor het eigenlijk alleen maar erger werd. Van achter in het busje had Nick al lang in de gaten dat ik niet goed werd, maar ik durfde niks te zeggen en mezelf niet te bewegen.

Na veelte lang geslinger door de bergen kwamen we uiteindelijk aan op plaats van bestemming. Ik was dolblij dat ik dat busje uit kon en even in de buitenlucht gerust kon ademhalen. Gelukkig vonden we nog een paar verdwaalde paracetamols in onze tas waardoor ik me gelukkig al ietsjes beter ging voelen.

Toen gingen we met een jeep nog verder de bergen in, gelukkig zaten we in de buitenlucht anders had ik het echt niet getrokken. We gingen geharnast en met helmen op klimmen naar de eerste zip-line. In het begin was het nog wel een beetje spannend omdat je zelf de stap moet zetten maar gelukkig wendde het snel. We stonden in de top van de bomen en het uitzicht was echt grandioos mooi. Één ding vond ik minder leuk; abseilen, jezelf laten vallen en er maar op vertrouwen dat je voor de grond afgeremd word. Met enige angst en de dood bijna in m'n ogen heb ik de stap zelf niet hoeven zetten want na de woorden "I really don't like it, i want to go back" werd ik gewoon geduwd. Je kon tenslotte ook niet terug, want er was maar één weg. Uiteindelijk beneden aangekomen barstte ik in tranen uit omdat ik het gewoon echt niet leuk vond en het ook echt niet durfde. Maar toch, ik heb het gedaan. Toen kwamen we bij de drie langste banen uit van 500, 600 en 900 meter. Het was gaaf om boven een afgrond te hangen en zo aan de overkant te komen van een berg. Al met al, niet heel spectaculair (op het abseilen na) maar wel een super mooi uitzicht! (De GoPro mocht trouwens niet mee, in verband met verliezen of gevaar)

Na afloop zag ik er heel erg tegenop om weer in het busje terug te moeten naar het hotel. Nick en ik zijn in de bergen, met moeite, wakker gebleven en eenmaal op de "snelweg" hebben we allebei onze ogen even kunnen sluiten. Eenmaal bij ons "horror-hotel" hebben we onze backpacks opgehaald en zijn we door gegaan naar ons nieuwe verblijf. Daar hebben we heerlijk met de beentjes omhoog gezeten, een hapje gegeten en uiteindelijk een boek gelezen onder het genot van Hollandse snacks.

Ook onze zevende dag is weer ten einde, morgen weer een dag! Slaap lekker en heel veel liefs uit het lekker warme Chiang Mai!
xxx Nick en Lisa